De "Surrey Sandbelt", vol legendes

Waar vind je de grootste dichtheid van 's werelds beste golfbanen?

Het antwoord op die vraag vergt niet het deductievermogen van Sherlock Holmes, zoals zijn schepper zou beamen. Schrijver Sir Arthur Conan Doyle was de oprichter en eerste president van Hindhead, een glorieuze heidebaan aan de rand van de "Surrey Sandbelt". Hij was zo'n golfliefhebber dat hij premier David Lloyd-George overhaalde om lid te worden.

Hindhead is een van de vele prachtige golfbanen die buiten het Verenigd Koninkrijk weinig bekend zijn in vergelijking met zijn buren, Wentworth, Sunningdale en Walton Heath.

Dit zijn de grote namen vanwege de professionele wedstrijden die er zijn gehouden. Wentworth, nu uitsluitend een club voor privé-leden waar je alleen op uitnodiging kan spelen, is het hoofdkwartier van de Europese Tour en op de West Course wordt het PGA Championship gehouden. De baan was ook gastheer voor de Ryder Cup in 1953 en het World Match Play Championship van 1964 tot 2007.

Op minder dan vijf kilometer afstand ligt Sunningdale, waarvan de Old en New Course tot de top 100 van de wereld behoren. Alle 36 holes op één dag spelen, in combinatie met een uitgebreide lunch terwijl je beroemdheden spot op de veranda, is iets wat elke golfer een keer zou moeten doen. Deze fantastische locatie is de thuisbasis geweest van de British Masters, Walker Cup, Women's British Open en het Senior Open Championship en bezoekers zijn van harte welkom. Sunningdale's Old Course is het toonbeeld van "Sandbelt-golf". Op sommige plaatsen voelt de baan als een links met zijn steile run-offs bij de green, maar toch is het een heidebaan in hart en nieren.Wil je een goede score halen, blijf dan wel weg uit die heide!

De New Course in Sunningdale, in 1923 ontworpen door de secretaris van de club, Harry Colt, is een groot contrast met de andere baan, met duivelse bunkers en langere carries vanaf de tee.

Colt werd een van 's werelds bekendste golfarchitecten en zijn stempel is overal in Surrey te zien, met als hoogtepunten Swinley Forest en St George's Hill. Deze banen bezitten de traditionele kwaliteiten van ledenclubs en lijken mijlenver verwijderd van het rumoer van Londen. Ze hebben een chique uitstraling en staan beide in de top-10 van Engeland.

Swinley Forest is beroemd om zijn eigenzinnigheid. Het neemt niet deel aan het World Handicap System, je mag het hele jaar door plaatsen en pas in de jaren negentig werden er officiele wedstrijdkaarten gedrukt. Maar de baan van Swinley Forest is prachtig en de lunches zijn hier goddelijk.

Ondertussen beweerde de beroemde golfschrijver Bernard Darwin over de dennenbomen, het zand en de heide: "De mooiste banen zijn ook de beste en St. George's Hill is zeker een van de mooiste."

Ook dit is een oase van rust en de gedachten gaan hier terug naar toen de toenmalige Prins van Wales (later Edward VIII) als captain werd gekozen, slechts twee jaar voor de aftredingscrisis. Het was niet de enige club in de omgeving die van zijn beschermheerschap profiteerde. Hij was al captain geweest op Royal Wimbledon.

Pimms had uitgevonden kunnen worden voor een prachtige zomermiddag op deze historische club waarvan de baan is ontworpen door Willie Park Junior en die, naar mijn mening, een van de moeilijkste op de Sandbelt is.

Er zijn beperkte starttijden beschikbaar op Swinley Forest, St George's Hill en Royal Wimbledon en die kunnen worden geboekt via de kantoren van de respectieve secretariaten.

De Prins van Wales zette zijn captain's tour voort op Walton Heath - een van de beroemdste banen in Surrey waarvan ook de premiers Churchill, Balfour, Law en Lloyd-George lid waren.

Dit is ook de locatie van de Ryder Cup van 1981, de European Open in de jaren 1970 en 1980 en regelmatige prestigieuze professionele evenementen.

De twee golfbanen strekken zich uit over een groot stuk heide. Het uitzicht is opmerkelijk omdat het vrijwel niet door bomen onderbroken wordt. Maar net als bij de andere banen in Surrey is de heide duivels, zijn de bunkers moeilijk en de greens subtiel.

Walton Heath is gemakkelijker toegankelijk voor bezoekers dan sommige andere banen in de omgeving en het meeste waar voor je geld krijg je waarschijnlijk in de winter.

De drie W's - Woking, West Hill en Worplesdon - zijn zeer geliefd in deze streek. Schitterende banen en clubs die allemaal hun eigenaardigheden hebben.

De 14e van Woking springt er voor mij uit omdat de veranda en zelfs het clubhuis als onderdeel van de baan worden beschouwd. Tot voor kort waren er zelfs ladders naar het dak, vanwaar een verdwaalde bal kon worden gespeeld. Terrasbezoeker worden gewaarschuwd dat zij op eigen risico plaatsnemen.

Een van mijn favoriete golfclubs om ons geweldige spel te spelen is The Berkshire, waarvan de Rode en Blauwe banen samen 36 werkelijk prachtige holes vormen.

De Rode is een van de weinige banen die bestaat uit zes par-vijven, zes par-vieren en zes par-drieën. Dit geeft spelers een kans om goed te scoren, maar pas wel op voor het paarse spul - het is gevaarlijk en in overvloed aanwezig.

Laten we eerlijk zijn, als bezoeker golfen in Surrey is niet goedkoop, maar het kan de moeite waard zijn om iets buiten de gebaande paden te gaan. Laat eventueel de grote namen links liggen en bezoek de andere Colt banen in Hankley Common, Camberley Heath en Blackmoor. Dit zijn allemaal topbanen met gastvrije clubhuizen die op veel top-100 lijsten staan.

Natuurlijk is het onmogelijk om de kwaliteit van golf in het binnenland het hele jaar door te garanderen vanwege het onvoorspelbare weer, maar de Surrey Sandbelt heeft bijna net zo'n goede afwatering als linksbanen en alle topbanen bieden tussen november en maart voordeliger tarieven.

Ongeacht wanneer of waar je speelt, geniet van de Surrey Sandbelt - er zijn weinig betere plaatsen om te golfen. Hou in ieder geval deze woorden van Sir Arthur Conan Doyle in je achterhoofd: "accepteer succes bescheiden en nederlaag dapper."