Argentario Golf & Wellness Resort

Rome wordt ook wel de eeuwige stad genoemd. Maar de mensen uit de oudheid die geloofden dat Rome, wat er ook gebeurde, eeuwig zou blijven bestaan hadden de problemen van vandaag niet voorzien. Het is de op één na meest overvolle stad ter wereld, na Bogota in Colombia en met de vervuiling is het al niet veel beter.

Dus als je de hoofdstad van Italië na een paar dagen sightseeing wel gezien hebt, stuur de auto dan in noordwestelijke richting, weg van het verkeer en rijd in 90 minuten naar West-Toscane, waar het Argentario Golf and Wellness Resort op je wacht. Naast fantastisch eten en perfecte rust is er ook een zeer uitdagende golfbaan om te ontdekken.

Ooit waren we hier omringd door water geweest, als we vanaf het terras van het clubhuis uitkijken op de berg Argentario. Nu is het eiland door drie doorgangen met het vasteland van Toscane verbonden.

Zoals je je kunt voorstellen, kan de wind hier flink tekeer gaan, waardoor een moeilijke baan nog moeilijker wordt. Om je een idee te geven, spelend vanaf de gele tees kreeg ik met mijn handicap 11,6 zestien slagen en die had ik allemaal hard nodig.

De openingsholes van Argentario zijn glorieus en het is moeilijk te geloven dat deze baan werd aangelegd op wat aan het begin van deze eeuw een vuilnisbelt was. Architect David Mezzacane en pro-golfer Baldovino Dassù hebben tonnen aarde laten verschuiven om de verhoogde greens en tee boxes te creëren die we vandaag zien. Getuige van de kwaliteit van de baan werd de golfbaan van Argentario in 2019 door The PGA bekroond met de status PGA National Italy.

We starten vanaf een verhoogde tee, vanwaar we het vasteland van Toscane in de verte kunnen zien oprijzen en dalen af door een vallei waar zo'n beetje alles van rechts naar binnen beweegt. Met een goede start mag je hier hopen op een par. Hoewel tijdens een droge periode, en het kan hier erg droog zijn, onze bal gemakkelijk op de achterkant van de green kan eindigen, waardoor twee putts lastig zijn als de vlag aan de voorkant staat.

Dan komen we op een klassieke par-3 hole en waarschijnlijk de beste van de vijf die we spelen. Opnieuw een hooggelegen tee met een weids uitzicht en op 177 meter van de gele teeboxen moet onze bal minstens over vijf van de zeven greenside bunkers vliegen en mogelijk ook de zesde passeren als we de green willen raken. Terwijl alles wat lang is, verdwijnt in een vervelende rough aan de achterkant.

De eerste negen van Argentario is de sterkere van de twee lussen met acht absoluut top holes. Alleen de achtste, een lastige par-3 die je moet spelen door een bijna onmogelijk smalle gang tussen overhangende bomen, voelt aan als ruimteopvulling. Maar na acht holes gespeeld te hebben, komt de beste hole van het terrein op negen en dat is tevens de moeilijkste.

Dit is een par-5 van kampioenschapsniveau die 535 meter vanaf de back tee meet. Het is een lange, smalle, zacht glooiende dogleg links naar een verhoogde green met water aan de rechterkant en een bijna verticale helling die naar beneden loopt.

Na twee goede slagen op de fairway te hebben gehouden, is het derde schot het meest uitdagend van allemaal met een smalle ingang naar een niervormige green. De natuurlijke reactie is om te ver naar links te mikken en gevangen te worden door een eenzame, maar strategisch geplaatste, greenside bunker.

Ik was helemaal niet teleurgesteld met een bogey hier en toen mijn flightgenoot zijn vierde schot tot op centimeters van de hole speelde, besloten we onze ronde te onderbreken en zijn par in het clubhuis te vieren met een snel drankje alvorens weer op pad te gaan!

We gaan op weg naar Monte Argentario, die klimgeiten met plezier kunnen beklimmen. Wij concentreren ons voorlopig echter op het smalle kanaal dat voor de green loopt, als we onze bal niet willen verliezen op een van de kortere en gemakkelijkere par-4 holes van de baan.

De tweede negen mist de krachtige, visuele impact van de eerste negen, maar er zijn nog enkele hordes te nemen en holes om van te genieten. De twaalfde is een subtiele par-4 die slechts 264 meter meet vanaf de gele tees, maar waar alles draait om plaatsing, terwijl de 16de een bijzonder duivelse 372 meter is. De hole heeft een beek die zich kronkelend een weg baant over de fairway als een omgekeerde 'S' en een meer dat klaar staat om elke approach te verzwelgen op weg naar een lastige green met twee niveaus, die ook nog eens een boom aan de voorkant heeft.

We komen hetzelfde water weer tegen als we de lange par-3 17e spelen, waar de natuurlijke reactie is om ervan weg te spelen en te eindigen in de twee diepe bunkers aan de rechter voorkant. Deze hole wordt beschouwd als de op één na moeilijkste hole van de baan en mijn partner en ik gaven elkaar een high-five nadat we beiden par maakten!

Ondanks het feit dat het een van de meest milieuvriendelijke banen van Italië is, zou ik toch graag willen dat iemand een paar bomen op de hoek van de dogleg op 18 omhakt, die veel hogere handicappers beletten met hun drives op de fairway te komen. Zelfs vanaf de gele tees is een hoog en ver schot vereist, dat velen niet bezitten.

We zijn nu echter dicht genoeg bij het uitstekende clubhuis om daar niet te lang bij stil te blijven staan. Het clubhuis serveert een eersteklas variëteit aan wijnen en ook bier, zeldzaam op veel Italiaanse golfbanen, en dit alles verzorgd door behulpzaam en charmant personeel. Aangezien dit Italië is, is eten een passie en de standaard is zodanig dat veel locals alleen al naar Argentario komen voor de lunch.

En voor degenen die er verstandig aan hebben gedaan om in de luxueuze omgeving van het hotel te verblijven, zijn er twee zwembaden om van te genieten, evenals de spa en een uitstekend uitgeruste fitnessruimte. En dan is er nog Giuseppe, een barman die in staat is de beste cocktails op maat te maken, zelfs voor de meest veeleisende drinker. Na een paar van zijn sublieme mixen was ik bijna vergeten dat ik op de 18e die bomen met een bijl onder handen wilde nemen.

Voor meer informatie en reserveringen ga naar: https://www.argentarioresort.it